Κάρερ, Πάουλ

(Karrer Paul, Μόσχα 1889 – Ζυρίχη 1971). Ελβετός χημικός. Πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το πανεπιστήμιο της Ζυρίχης (1911) και εγκαταστάθηκε στη Φρανκφούρτη επί του Μάιν, όπου συνεργάστηκε με τον βακτηριολόγο Πάουλ Έρλιχ σε διάφορες φαρμακοχημικές έρευνες. Το 1918 επέστρεψε στη Ζυρίχη, όπου διορίστηκε καθηγητής της οργανικής χημείας στο πανεπιστήμιο της πόλης. Ο Κ. διετέλεσε διευθυντής του ινστιτούτου χημείας της Ζυρίχης από το 1919 και κατά τις έρευνές του κατόρθωσε τη σύνθεση πολλών βιολογικά ενεργών φυσικών ενώσεων. Κυρίως είναι γνωστός για τις επιτυχίες του στη σύνθεση των βιταμινών. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 μελέτησε τη δομή των καροτινοειδών (ουσίες στις οποίες οφείλουν το χρώμα τους τα καρότα, οι γλυκοπατάτες, ο κρόκος του αβγού, οι ντομάτες, το όστρακο του αστακού και το ανθρώπινο δέρμα) και κατόρθωσε να απομονώσει πολλά από αυτά. Το 1931 απέδειξε ότι η δομή της βιταμίνης Α σχετίζεται άμεσα με τη δομή των καροτινοειδών (μοιάζει με το μισό μόριο ενός τυπικού καροτινοειδούς), γεγονός που επιβεβαιώθηκε με τη σύνθεση της βιταμίνης Α από τον ίδιο και τους συνεργάτες του. Ο Κ. κατόρθωσε επίσης να συνθέσει τη βιταμίνη Β₂ (κβοφλαβίνη, 1935) και τη βιταμίνη Ε (τοκοφερόλη, 1938). Όλες αυτές οι εργασίες υπήρξαν σημαντικές για την κατανόηση του ρόλου των βιταμινών στον μεταβολισμό. Το 1937 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ χημείας, το οποίο μοιράστηκε με τον Άγγλο χημικό Γουόλτερ Χάουαρθ.